Tο Χέρι στο Παράθυρο

Tο χέρι κρέμεται χαλαρά έξω από το αυτοκίνητο, που προπορεύεται στην έξοδο της πόλης. Στο φανάρι της λεωφόρου Aθηνών πετάει ένα χαρτομάντιλο με λιπ γκλος. Tο χέρι είναι γυναικείο, στρογγυλό, περιποιημένο. Έχει ακουμπήσει μια νύχτα με λαχτάρα το γόνατο κάποιου εραστή, έχει χαϊδέψει το κεφάλι του παιδιού της, έχει δείξει κάποτε κάτι ωραίο σε κάποιον που ξόδευαν μαζί το χρόνο, έχει πατήσει το κουμπί στο ασανσέρ της δοκιμασίας. Aυτό το χέρι πετάει το κύπελλο από έναν καπουτσίνο λίγο αργότερα στη χωματερή του επόμενου φαναριού και με θυμώνει. Στέκεται εκεί νωθρά, βασιλικό και επηρμένο, σταθερά έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου που λάμπει. Aυτό το τρυφερό χέρι δεν έχει βάλει καμία φωτιά, δεν είναι τέτοιο χέρι, δεν έχει ακουμπήσει στουπί, δεν τηγάνιζε στη γιορτή της τσακώνικης μελιτζάνας, δεν έχει τρελαθεί να καίει τα διπλανά οικόπεδα. Aυτό το χέρι δεν σκέφτεται τέτοια, δεν έχει σκεφτεί ποτέ. Aυτό το χέρι κρατάει τώρα ένα τσιγάρο, περιμένει νευρικά την επόμενη μέρα στη δουλειά, αναστατώνεται με το χρήμα, είναι αλώβητο όσο οι ερωτευμένοι, κατευθύνεται στις φωτιές τινάζοντας τη στάχτη του τσιγάρου και με βυθίζει στη λύπη, με κάνει να εξαντλούμαι μέσα στο θυμό, τον εκνευρισμό και μετά με σκοτώνει. Mε καταδικάζει να ζω σε μια πόλη-χωματερή και να μετράω κάθε μέρα τα μπαγιάτικα απομεινάρια αυτών των χεριών, με καταδικάζει, κάθε φορά που ψάχνω να βρω κάτι πολύτιμο, ένα βλέμμα, μια πίστη ακόμα και σε ανοησίες, μια επιλογή με συνειδητές απώλειες, μια βόλτα στην πόλη μου, δηλαδή, να χώνομαι μέχρι το λαιμό, μέχρι πνιγμού, στο σκουπιδαριό που αφήνει πίσω του.