Αποστασιοποιημένος και Μοναχικός.

Τις νύχτες είναι ευκολότερο να κρατάς τις αποστάσεις κλεισμένος στο σπίτι ή απομωνομένος σε κάποιο απόμακρο τραπεζάκι μέσα στο μπαρ. Έτσι παρατηρείς περισσότερο και ρουφάς τα ερεθίσματα μονομιάς χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Περνάς χρόνο με τον εαυτό σου δημιουργικά και συνοψίζεις όλες σου τις στιγμές τόσο στουμπωμένες σε μια φράση βγαζοντας το συμπέρασμα πρίν καλά καλά καταλάβεις την αιτία. Τόσες μοναχικές φάτσες κυκλοφορούν γύρω σου που πλέον νιώθεις σαν να μην κατάφερες και πάλι να μείνεις μόνος. Εγκλωβισμένος στην καθημερινότητα προσπαθείς να ξεφύγεις αλλά στο τέλος πάντα χάνεις το από που και από ποιόν, απλά θές να τρέξεις χωρίς να γνωρίζεις για ποιό λόγο και προς τα που. Η επιτηδευμένη αυτή κίνηση που τόσο έχει αναδειχθεί μέσα από μύθους, θρύλους, βιβλία και ταινίες απλά μοιάζει σαν ένα όνειρο, σαν ένα παράδειγμα προς μίμηση γιατί το πιο πιθανό είναι το τέλος σου να μοιάζει με το δικό τους τέλος. Έχοντας την ιδανική αυτή κατάληξη στο μυαλό σου δεν είναι δύσκολο να παρασυρθείς και να ακολουθήσεις... Μια διαδρομή που αν ποτέ δεν πραγματοποιηθεί μοιάζει με απωθημένο, μοιάζει με ορμητικό ποτάμι που κάποια στιγμή θα φουσκώσει μέσα σου και θα παρασύρει τα σωθικά και το είναι σου.