Γαλλικό...Πρώτο Πρόσωπο

Ο ήχος των λέξεων είναι ξαφνικά ένας ερεθιστικός ψίθυρος στ΄αυτιά μου που όσο κι αν προσπαθώ να τον διώξω αντιστέκεται τόσο επίμονα, μ' ένα τρομερό πείσμα μικρού παιδιού. Η επιμονή του με κάνει να τον φαντασιώνομαι ν' αγγίζει απαλά τ΄αυτιά μου και να πλημμυρίζω αρώματα καθώς λειτουργούν ξαφνικά όλες μου οι αισθήσεις. Ας ήξερε ποτέ κανείς και κάποιος πως είναι να ερωτεύομαι μια γαλλική λέξη? Je suis stupide.. Τα εκατομμύρια λαμπιόνια που φεγγοβολούν στο βροχερό μονοπάτι φωτίζουν το παγκάκι στη σκιά του Πύργου του Άιφελ. Εκεί καθισμένη παρασύρομαι από τη φθινοπωρινή βροχή και νοσταλγώ κι εγώ να στάξω ήχους γαλλικούς, ερωτικούς. Συνειδητά απολαμβάνω τη βροχερή μου νύχτα και ως τα χρώματα του ουράνιου τόξου δεν έχουν νόημα για να θαυμάσω, ή να τεντώσω τη ρυτίδα του ματιού μου από χαρά. Κάθε στιγμή σ' αυτό το παγκάκι είναι ερεθιστικά διαφορετική και ελκυστική.. Μα σηκώνομαι και καθώς προχωρώ συναντώ δυό μάτια. Είναι κουρασμένα και κρύβουν γαλλικές φωτιές και χρώματα μπαροκ, μια στιγμή μόνο αντέχω να τα δω και εστιάζω απότομα αλλού. Είναι ρίσκο να αναδύεις κάτι τόσο ξεχωριστό, δεν μπορώ να αντέξω ακόμη το βλέμμα και όσο κι αν ακούγεται χαζό, αυτό μου αρέσει. Είναι επικίνδυνα ρισκάροντας τα μάτια μου. Το στόμα μου σαλεύει και τα δόντια σπρώχνουν με μανία τα χείλη μου να βγούν έξω, δημιουργούν ένα κυκλικό απαλό σεντόνι που αν το αγγίξεις ένα χνούδι τυλιγμένο στο αγκάθι θα ματώσει τα δικά σου χείλη. Απαλό το σεντόνι σαν γαλήνεμα θάλασσας που κάποτε ορμάει και αγριεύει. - Φεύγεις; - Ναι.. - Όχι δε θα ΄ρθω, αυτή τη φορά θα μείνω. Θα μείνω γιατί επιτέλους πρέπει να βγω απ' αυτό το τσακισμένο μυαλό. Πρέπει να δω λιγάκι εμένα, όχι..όχι εσένα, εμένα. Εμένα που συνεχίζω να μπλέκω τον ιστό της ζωής γύρω απ' το λαιμό μου σα θηλιά. Να δω λίγο τα πελώρια αυτά μάτια που με κατασκοπεύουν και που συνεχώς φεύγουν και μ' αφήνουν ξοπίσω τους. Να γευτώ τη χαρά του διαχρονικού και αχόρταγου φθινόπωρου.. μαζί σου ή και χωρίς, να ονειρεύομαι το Παρίσι στο Παρίσι.