Το Όλον

Ποιός να το πίστευε ποτέ και ας καυχιόσουν επιδεικτικά, πως ένας μαέστρος του έρωτα εσύ θα μπορούσες να αρκεστείς σε τόσο λίγα.. Που είναι το ερωτικό σου πείσμα και το πάθος που κυβερνά τη σάρκα σου να αντικατοπτρίσει τους ευσεβής πόθους του μυαλού σου? Κοιτάς το πέλμα στον καθρέφτη σου να λικνίζεται σα φίδι, μπίγοντας τα νύχια σου στις ζάρες που απλώνονται στο αχνιστό σεντόνι. Τριξίματα και σκουξίματα, τσιμπήματα και δόντια αγκαθωτά, τεντώνεις το κορμί σαν τόξο και χωρίς δεύτερη σκέψη το ελευθερώνεις με μανία πάνω στο δικό του. Ένα αντιδραστικό Ε μόλις που προλαβαίνει να ακουστεί και πνίγεται.. Τα μάτια σφίγγουν σα δαγκάνες τα δάκρυα και ένα παραπλανητικό χαμόγελο ευτυχίας φοράς στα δυό σου χείλη. Το σάπιο δόντι σου αναδύει γεύσεις πνιγηρών αναμνήσεων στάζοντας αργά και μεθοδικά σαν ιδρώτας πάνω στη φλέβα που τώρα ζωγραφίζεται στο μπράτσο του. Γράφεις το Ρ και το κοιτάς απορημένος λες και δεν έμαθες ακόμη την αλφάβητο. Τώρα το βλέμμα σου κατακυλάει με μανία, να ρουφήξει όλα τις μυστικές κερύθρες του κορμιού του κι ωστόσο εκείνος ασάλευτος καραδοκεί την έκσταση της αύρας σου. Ω κυλώντας απ' την κορυφή στα νύχια σέρνεις ποτάμια που ξεχύνονται ορμητικά, λερώνουν το μικρό κουφάρι και το παρασύρουν σε ένα βούρκο ευτυχίας. Τα τα τα τα.. τα τα τατα...τατα.. τρέμει ο ήχος των κραυγών του και σαν πουλιά πετούν οι αναστεναγμοί από τα μισάνοιχτα χείλη του. Σπασμοί ασυγκράτητοι διαπερνούν το αίμα σου και εκδικούνται σαν από χρόνια τώρα τη νοθρότητα του κορμιού σου, ρώγες ηλεκτρίζονται και τρίχες μπλέκονται σαν μάλλινες κουβέρτες μεταξύ τους, ενσωματώνονται στο δέρμα σου και σκαρφαλώνουν ύπουλα από τη σκάλα του λαιμού σου προς τη γλώσσα. Α τα πρώτα βήματα που πασχίζεις να πατήσεις μπλεγμένος από ώρα στις πλεξούδες του κορμιού του.. Αντίσταση στο πάθος, αντίσταση στον κόμπο που όσο κι αν θες δεν λύνεις, προεκτείνεις σιγά σιγά το βάρος σου και ήρεμος πιά ξεκουράζεσαι εκεί στην κορυφή απελευθερώνοντας και τους τελευταίους τυρράνους του μυαλού σου. Αποκαμωμένος και απελευθερωμένος αιωρείσαι στο μεσοδιάστημα που ορίζεται από θεούς και δαίμονες. Βουλιάζεις τώρα εξαντλημένος και αφήνοντας και την τελευταία γρήγορη αναπνοή, σσσσ Σ σσσσσσ ησύχασες και λέξεις πιά δεν βγαίνουν απ' το μέσα σου.