Σκοτάδι...

"Τα σκοτάδια της ψυχής μου χτυπούν επίμονα την πόρτα καθώς κοιτάζω στον καθρέφτη το κατακόκκινο μάγουλό μου..Τα παντζούρια κλειστά και ασφαλισμένα από κάθε εξωτερικό ερέθισμα, πονοκέφαλος συνήθως οι ήχοι που δίνουν γροθιές στα στόρια αλλά επιμένω να προσποιούμαι πως είμαι απών. Άλλες φορές δεν ακούω καν τις λέξεις που βγαίνουν απ' το στόμα τους κι άλλες απλά κάνω πως δεν τις ακούω ή πασχίζω με τρόμο να κλείνω τα αυτιά μου και να θωρακίζομαι στην λήθη. Κανένα υποκατάστατο και κανένας εν ζωή δεν μπορεί να με παρασύρει για να μην φοβάμαι και να μην τρέμω τις νύχτες από ανασφάλεια και πόνο. Το βλέμμα πάντα καρφωμένο με απορία στα πρόσωπά τους και ένα τεράστιο γ σχηματίζεται γύρω από τη μύτη του αρκούδου κάθε φορά που τον ζουλάω. Κι εκείνος άηχος, μουγγός είναι η μόνη συντροφιά μέσα στο πυκνό δάσος του μυαλού μου. Τα καλώδια μπλέκονται τόσο που δημιουργούν σειρήνες μονότονες και φτάνουν ως τη θάλασσα. Ο χτύπος της καρδιάς είναι τόσο αδύναμος που κάποιες φορές χάνεται και σταματά χωρίς όμως να με απασχολεί αυτό. Στο σκοτάδι της ημέρας η νύχτα φωτίζει όλες τις ασπρόμαυρες εικόνες της, σαν να τανε τότε που πρωτογνωριστήκαμε. Η ίδια έκπληξη και η ίδια περιέργεια για την επόμενη στιγμή. Αναρωτιέμαι τι γίνεται όταν αυτή η περιέργεια αντικατασταθεί από λήθη. Έρχεται ίσως μια αδίστακτη καθημερινότητα καθώς κάθεσαι στον καναπέ και παίζεις νότες". Είπε το κορίτσι, καθώς κοιτούσε στα μάτια τον ιερέα που νόμιζε πως θα τη γλιτώσει από τον εαυτό της. Δεν ξαναμίλησε τότε. Μόνο σιγομουρμούρισε το κελάιδισμα ενός πουλιού που είχε ακούσει κάποτε στην Αυστραλία, όταν ήταν πολύ μικρή και έκανε βόλτα και πάλι στο αγαπημένο της μονοπάτι. Ο ήχος των φύλλων γυρνούσε στο κεφάλι της και είχε τη δύναμη να παρασύρει τα μαλλιά της σε ένα χορό ανάλαφρο. Έτσι έφυγε περπατώντας στη μεγάλη ευθεία χωρίς να γνωρίζει που και γιατί πηγαίνει.