Γράφωντας...

Γράφω τις σκέψεις αλλά οι σκέψεις δεν το θέλουν.. σε βλέπω που με κοιτάζεις και εγώ βιώνω αυτό το πρώτο ερέθισμα, την πρώτη αίσθηση αυτή που δεν μπορώ να σου περιγράψω.. Αν και δεν θέλω πια να σκέφτομαι, οι πρώτες αυτές σκέψεις είναι αναγκαίες.. είναι σκέψεις που επιβεβαιώνουν απλά την ύπαρξη.. στο άκουσμα των ήχων μένουν βουβές και στην ησυχία εξεγείρονται.. τι σε νοιάζουν όμως όλα αυτά; Σημασία του τώρα είναι πάντα το αύριο και η μοναχική διαδρομή απίθανο συμβάν. Χωρίς να πιέζεις πονάς και όταν πονάς ψάχνεις, κι όσο ψάχνεις πονάς περισσότερο.. Η ανάγκη για επικοινωνία-σωτηρία γίνεται θηλιά και με πνίγει.. δεν φοβάμαι όμως πιά να βάλω το "με"! Είναι κι αυτό μια μικρή νίκη.. Κι όμως πάλι βάζω ταμπέλα σ' αυτό και σ' αυτόν που το κάνει να συμβαίνει.. Τι σημασία έχει αν είναι μέρα- νύχτα- σούρουπο ή ξημέρωμα.. και τι σημασία έχει η σημασία; Υποκειμενικά ή αντικειμενικά πάντα η σημασία από μόνη της δεν έχει ουσία! Τώρα πάλι χωρίς λόγο η θλίψη συνεπαίρνει το τώρα, μηχανικά ακούγεται ο ίδιος ήχος, ο ήχος των πλήκτρων και ο ήχος της αναπνοής μου, που όμως δεν σε φτάνει. Αποφεύγοντας να διαβάσω τις σκέψεις του προηγούμενου λεπτού, αυτές που έρχονται μετά είναι πιο αδύναμες, η πρώτη αυτή αίσθηση που είχα είναι τώρα πιο εκλογικευμένη.. Ας μην με πιέσω κι ας απολαύσω αυτό την κενή στιγμή..