Πίσω από την ανθισμένη φραγκοσυκιά της αυλής αιωρείται νεκρό το κατακόκκινο χαμόγελο.. Χαμογελάει ακόμη παγωμένο, ίσως και να κοιμάται. Κρέμεται άψυχο ανάμεσα στα αγκαθωτά παχιά πράσινα φύλλα. Ο άνεμος το παρασύρει σ' ένα χορό αμφίβολο, άηχο και μονότονο. Στροβιλίζεται δεξιά, αριστερά, στροφή κρατημένο από κλωστή κεντημένη από ιστούς ερμαφρόδιτης αράχνης ,ο ομφάλιος λώρος του. Τα ακρόχειλά του χτυπούν πάντα χαμογελαστά στα μυτερά αγκάθια και αφήνουν ξαφνικούς κρότους σαν από βεγγαλικά ή σκουξίματα νεογνών ποντικών. Η τροχιά του ξέφρενη και αδιάκοπη μέσα στο ατελείωτο διάστημα του ενός λεπτού. Χορεύει και πληγώνεται... ορμάει ξανά και ξανά σαν να διψά για μια καινούργια συνεύρεση με μια νέα μυτερή κορυφή κάθε φορά ώσπου ο αέρας σταδιακά διακόπτεται και η ορμή του αρχίζει να μειώνεται, η κλωστή κινείται πια νωχελικά και ο χορός του εξατμίζεται. Τώρα επιστρέφει πάλι στην πρώτη του ακινησία χαμογελαστό και ματωμένο απ' τους αμέτρητους κραδασμούς ανάμεσα στα παχιά φυλλώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου